Spellendag kerst 2018

Kerst is weer geweest en dat betekent dat er een spellendag is geweest. Voor het 11e jaar op een rij alweer organiseren Sander en ik een spellendag tussen Kerst en Oud & Nieuw in. En dit jaar was wel een heel bijzondere bijeenkomst. Er werd iemand gemist natuurlijk, maar er waren ook veel mensen die we te weinig zien en zelfs nieuwe gezichten.

Oldie but Goodie

De dag begon voor ons al vroeg. Ik haal de nog de laatste boodschappen en ging daarna aan de slag met het maken van kerstbrood en hartige scones. De kerstcakes waren al eerder gemaakt natuurlijk. Ook het huis moest helemaal schoongemaakt worden, want er zouden gasten komen.
En die gasten kwamen. De eersten, R. en S. met kinderen M. en E. kwamen zelfs al voor de afgesproken tijd. En dat was een signaal voor de deurbel om maar te blijven gaan. Vrienden F. en G. met kinderen D. en R. kwamen kort daarna binnen en toen kwam vriend S. en vriend G. ook snel binnen. Dat leidde natuurlijk onmiddellijk tot een rondje Vroeger of Later, een klassieker inmiddels op deze feestjes. Daarmee was het huis inmiddels zo vol, dat we een derde tafel op moesten zetten, om te zorgen dat iedereen kon spelen. De kinderen renden intussen rond en speelden lekker met elkaar.

Inmiddels een klassieker bij ons thuis.

Vrienden D., J., J., M., en M. kwamen inmiddels ook binnen. En iedereen nam heerlijke lekkere hapjes mee. We konden genieten van heerlijke broodjes Bapao, Zelfgemaakte Sate, lekkere vegetarische taart en vreemde, pikante muffins. En het was allemaal even heerlijk.

En er werd gespeeld! Gespeeld mensen! Zelf heb ik mee kunnen doen aan wat Vroeger of Later, Codenames, Roborally en Cards Against Humanity. Maar elders kwam ook nog The Mind, Azul, Koehandel en Guards Guards! op tafel. Eigenlijk hebben we de hele middag door aan zker twee en af en toe drie tafels gespeeld. Heerlijk om weer eens een heel huis vol vrienden te hebben, die zich amuseren.

Maar om 22:45 zakte ik toch aardig door mijn hoefjes en breide ik er een einde aan. Het feest ging beneden echter gewoon verder tot na 00:00.

Kerst 2007
Kerst 2009
Hemelvaart 2011
Kerst 2011
Hemelvaart 2012
Kerst 2012
Hemelvaart 2013
Kerst 2013
Hemelvaart 2014
Kerst 2014
Hemelvaart 2015
Kerst 2015
Hemelvaart 2016
Kerst 2016
Hemelvaart 2017
Kerst 2017
Hemelvaart 2018

Leugenaar

Vandaag was ik even in de boekwinkel in mijn dorp en tot mijn stomme verbazing zie ik daar een vertaling liggen van een boek van Stephen Fry. Dan maak ik meteen maar even gebruik van de gelegenheid om dit boek eens onder de aandacht te brengen, want het is fantastisch. Het gaat om De Leugenaar.

De versie die ik heb uit 1997. 

Jaren geleden heb ik dit boek aangetroffen in de boekenkast van mijn vader en toen "bevrijd" en nooit meer teruggegeven. Want het is namelijk fantastisch. Het verhaal is complex en na afloop denk je er nog lang over na. En daarnaast is het ook nog eens gevuld met allemaal briljante zinsnedes van Stephen Fry.

De Nederlandse vertaling

Stephen Fry kennen we natuurlijk voornamelijk als acteur (Jeeves and Wooster, A Bit of Fry and Laurie, Blackadder, In the Red en nog heel erg veel meer), maar hij heeft ook verschillende boeken geschreven. The Liar is zijn debuut uit 1991 alweer. Maar ook Moab Is My Washpot en Making History zijn hele goede boeken. Ga ze vooral lezen! En onlangs kreeg ik Mythos voor mijn verjaardag, ook fantastisch. 

Spoilers

Het verhaal volgt Adrian Healey, een jongeman die alles aan elkaar liegt, al sinds zijn jongste jaren. Dan treft hij op de universiteit Professor Donald Trefusis, die onmiddellijk doorheeft wat voor vlees hij in de kuip heeft met Adrian. Samen gaan ze op reis door Europa, waar Adrians speciale vaardigheden nog goed van pas zullen komen. 

Meer verklappen zou echt zonde zijn. Dus ga vooral zelf lezen. 

Hilarische quotes uit The Liar

“That's alright," said Hugo. "I've got some wine"
Which was about all he seemed to have. He poured out two mugfuls.
"Very nice," said Adrian, sipping appreciatively. "I wonder how they got the cat to sit on the bottle."
"It's cheap, that's the main thing.”
― Stephen Fry, The Liar

Nadat iemands keel werd doorgesneden

To some it was a rattling gargle, to others a bubbling croak: The old man in the tweed jacket and his young companion agreed they could never hear the sound of a cappuccino machine without being forced to think of that awful death wheeze.

First Knight

Het jaar loopt ten einde en ik kijk mijn 12e film over Koning Arthur en zijn ridders van de Ronde Tafel. Is het me met enige vertraging toch nog gelukt om er iedere maand een te kijken! Deze keer keek ik samen met Sander de film First Knight (1995) van Jerry Zucker (Airplane, Ghost) en met hoofdrollen voor Sean Connery (James Bond, Zardoz), Richard Gere (Pretty Woman, Primal Fear), Julia Ormond (Legends of the Fall) en Ben Cross (Star Trek). Verder nog wat kleine rollen voor Liam Cunningham (The Guard) en John Gielgud (Brideshead Revisited).

Spoilers ahoi

De film opent met wat achtergrond. Arthur heeft veel strijd geleverd, en Brittannië kent al enige tijd vrede. Arthur denkt nu na over het sluiten van een huwelijk. 

Dan verschuift het beeld naar Lancelot (Gere) die van dorp naar dorp reist en zijn kunsten met een zwaard laat zien, in ruil voor geld. Wanneer hij de dorpelingen heeft kaalgeplukt, trekt hij weer verder. Het vredige dorpje wordt daarna in de as gelegd door wat roofridders onder leiding van Malagant (Cross). De overlevenden gaan naar hun leenvrouwe Guinevere van Leonesse (Ormond). Deze kan weinig uitrichten, behalve een huwelijk sluiten met de machtigste koning van allen, Arthur (Connery). 

Guinevere wordt opgehaald door de mannen van Arthur en naar Camelot begeleid. Dan wordt ook deze stoet overvallen door de mannen van Malagant, die niet te beroerd is om mannen op te offeren om zijn doel te bereiken. Maar wanneer de mannen van Malagant er in vliegende vaart vandoor gaan met de koets met Guinvere erin, weet zij te ontsnappen uit de koets en rent het bos in. Daar treft zij Lancelot, die op weg is naar het volgende dorp. Hij redt haar van haar achtervolgers en samen vervolgen zij hun weg, in de hoop het escorte van Arthur weer te treffen. 

Ondertussen probeert Lancelot Guinevere ervan te overtuigen er met hem vandoor te gaan. Wat moet ze nu met een veel oudere man. Guinevere weigert, ze is van hooggeboren afkomst en is verloofd met een Koning. Lancelot laat haar achter in het woud, wanneer zij in de verte het escorte zien. 

Later treft Guinevere haar verloofde buiten Camelot. Dit is een imposante stad opgetrokken uit witte steen en blauwe dakpannen. En dan blijkt ook het enorme leeftijdsverschil tussen die twee. Arthur was een vriend van haar vader. En hij heeft nog herinneringen aan Guinevere als klein meisje. 

Eenmaal in Camelot wordt er een enorm verlovingsfeest gegeven. Met als speciale attractie een soort semi-geautomatiseerde hindernisbaan. Arthur geeft aan dat degene die de hinderbaan kan afleggen, een kus kan krijgen van Guinevere. Uiteraard is het Lancelot die een kus mag claimen, maar hij kust slechts haar hand. 

Later diezelfde avond wordt Guinevere ontvoert uit het kasteel van Camelot, door de mannen van Malagant. Het is Lancelot die op een missie gaat om haar weer te redden. Al rijdend door de regen geeft Lancelot alweer aan dat hij er liever met Guinevere vandoor gaat, dan terug te keren naar Camelot om haar aan Arthur te geven. Guinevere weigert weer. Maar dit keer accepteert Lancelot wel een plek aan de Ronde Tafel. Het huwelijk van Arthur en Guinevere volgt snel. 

Maar Malagant slaat terug en valt het land van Guinevere binnen. Vredesbesprekingen aan de Ronde Tafel lopen op niets uit en Arthur trekt ten strijde tegen Malagant, bijgestaan door zijn ridders. Lancelot bewijst zich in de ogen van zijn collega's en realiseert zich dat er dingen zijn, die het waard zijn om voor te vechten.
Eenmaal terug in Camelot neemt Lancelot afscheid van Guinevere, want hij voelt wel dat hij met zijn gevoelens een bom legt onder een huwelijk en daarmee onder de idealen van Camelot en Arthur. Guinevere wil hem nog een laatste kus meegeven. Arthur ziet dat en wil beiden laten veroordelen voor verraad.
Terwijl Arthur bezig is met een rechtzaak tegen zijn vrouw en een van zijn ridders, maakt Malagant gebruik van de situatie door Camelot aan te vallen. De ridders en burgers van Camelot weten zich dapper en Malagant wordt defintief verslagen, maar Arthur sterft ook. Gelukkig kan hij Lancelot nog de opdracht geven om goed voor Guinevere en Camelot te zorgen.

Oordeel

Jeminee wat een vreemde film was dit eigenlijk. Jaren geleden heb ik de film in de bioscoop gezien toen hij uitkwam, dat zal in de zomer van 1995 zijn geweest. En toen vond ik het al niet veel. Met de kennis van nu is het niet veel beter geworden. Deze film focust eigenlijk alleen op de driehoeksverhouding tussen Arthur, Guinevere en Lancelot. Alle referenties aan magie en mystiek zijn eruit gehaald.

Maar wat is er dan zo raar allemaal?

Nou ten eerste de leeftijden van de spelers. In 1995 was Connery 65, Gere 46 en Ormond 30. Guinevere moet dus trouwen met een man die eruit ziet alsof hij 35 jaar ouder is. En hij geeft ook aan oud genoeg te zijn om haar vader te zijn. Hij heeft meer warme herinneringen aan haar vader dan aan haar. Dat voelt toch een tikje yukkie.

Dan de seksuele verhoudingen tussen iedereen en Guinevere. Lancelot neemt het niet zo heel nauw met seks met wederzijdse instemming. Vlak nadat Guinevere voor het eerst ontvoerd is door de mannen van Malagant, redt Lancelot haar en gedraagt zicht daarbij behoorlijk opdringerig. Hij verwacht een fysieke beloning in ruil voor redding van ontvoering en verkrachting.
Wanneer Lancelot Guinevere voor de tweede keer redt uit de klauwen van Malagant, zeurt hij weer om fysieke genoegdoening.
En dan de vreemde scene tijdens her verlovingsfeest van Arthur en Guinevere. Arthur geeft publiekelijk aan, dat iedere oelewapper die slim genoeg is om een hindernisbaan af te maken, een kus kan krijgen van zijn verloofde. Wat zijn verloofde daarvan vindt, interesseert hem niets.
Malagant is tot twee keer toe in staat om Guinevere te ontvoeren, de tweede keer zelfs uit het kasteel van Arthur in Camelot. Hij ontvoert haar om via haar invloed te krijgen in haar land en om Arthur een hak te zetten.
Hiermee komt Guinevere toch over als een soort seksuele speelbal, die zonder enige invloed van haar kant, van de ene man naar de andere gaat.

Verder kan Guinevere, die op eigen titel regeert over Lyonesse, ook nauwelijks rekenen op enig politiek respect. Haar verloofde deelt haar uit als een prijs tijdens hun verlovingsfeest. Later, wanneer er een politieke bijeenkomst plaatsvindt, waarin wordt gesproken over vrede en veiligheid op haar grondgebied, is zij niet op de hoogte van het feit dat haar bedreiger en ontvoerder fysiek bij dit gesprek aanwezig zal zijn. Ook wordt zij niet op de hoogte gesteld van directe bedreigingen van haar landerijen.

Daarnaast is de enige scene waarin Guinevere en Lancelot toegeven aan hun fysieke passie voor elkaar zo belachelijk in beeld gebracht dat ik niet kan geloven dat enige seksuele passie hierbij ook maar enige rol speelde. Vooral wanneer je de beelden stopt kijkt Gere wel heel erg eng wanneer hij Ormond benadert. Bovendien ziet hun eerste kus eruit als puberaal amateurisme van de ergste soort.

Tot slot lijken de verschillende hoofdrolspelers maar zeer beperkte gezichtsuitdrukkingen te hebben. Hierdoor komt het drama van het verhaal allemaal niet zo lekker naar voren. Vooral Ormond kan allen vertwijfeld of verbaasd kijken. Gere kijkt gekweld of verbaasd en Connery kijkt boos of zelfingenomen.

Beroerde film, kijk iets anders.

Geborduurde kerstkaartjes

Al een paar jaar heb ik als traditie dat ik na mijn verjaardag begin met het maken van geborduurde kerstkaartjes, die ik dan later dat jaar op de post doe. Dan verstuur ik ze aan familie en vrienden. En ook dit jaar ben ik weer los gegaan.

Mijn verzameling kleine patroontjes op Pinterest wordt steeds groter. En sinds ik Washi Tape heb ontdekt kan ik nog meer accenten meegeven aan de kaartjes. Dit jaar had ik het met van alles en nog wat drukker dan normaal en heb er niet zoveel kunnen maken als nodig. Dus sommigen ontvangen kerstwensen op een met zorg uitgezochte kaart uit de winkel. 

De werkwijze is altijd het zelfde. Eerst allerlei kleine patroontjes borduren op een grotere lap. Laat 3 á 4 cm ruimte tussen de patroontjes, om veilig te kunnen knippen. Dan wassen op de hand, naspoelen met water en schoonmaakazijn. Goed drogen en strijken. En dan uitknippen en hobbylijm gebruiken. 

Pendragon LXIII - She-Wolves of Logres

De laatste aflevering van 2018 alweer. Dan hebben we er dus zes jaar Pendragon opzitten. Dat is al best wel lang. Waarnschijnlijk spelen we nu langer dan we hebben gedaan met een Ravenloft Campagne die ook een lange tijd gelopen heeft. Wat gaat de tijd toch snel...

Maar goed, door naar het jaar 530...

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Aloysius Livius van Broughton
Ygritte, Dochter van Eliot de Wispelturige en Inga met de Grote Vlechten, Dochter van Octa, Cynning van Kent, Zoon van Hengest van de Saksen
Benno van Steeple Langford
Perin van Tisbury (afwezig)

530, Vroege lente, Salisbury

Het is onrustig in Salisbury. Sir Brutus en Sir Marc zijn al een tijd verdwenen. Sir Perin vertelt dat zij op een missie waren. Hertog Klingsor belegerde Koning Pellam in het Kasteel der Vreugde. Hij haalde hulp in Brittannië, maar Brutus en Marc zouden direct Koning Pellam bijstaan. Maar zij zijn nooit teruggekeerd. Zijn zij gestorven op het veld van eer? Zijn zij gevangen genomen door Hertog Klingsor? Zijn zij opgenomen aan het hof van Koning Pellam en hun plichten in de wereld der mensheid vergeten? Niemand weet het. 

Ygritte van Burcombe,
dochter van Eliot de Wispelturige en
Inga met de grote vlechten,
dochter van Octa, Cynning van Kent, 
zoon van Hengest van de Saksen

 

Ysolde
Hoge Koningin van Brittannië 

Maar nu verschijnen hun erfgenamen op het toneel. Sir Benno van Steeple Langford, vernoemd naar zijn achter-oudoom (zijn overgrootvader Bledri van Steeple Langford was een broer van Benno Sr), de beruchte Benno. Minnaar van vele vrouwen! Vaardig met de dobbelstenen! Tweede vader van Morgaine van Cornwall! Leider van de Rebellie van Salisbury. Benno Jr. is ook een zoon van Bradwen Eenoog, de bloedbroeder van de Hoge Koning en van Antonia Livius van Broughton, daarmee is hij ook een neefje van Aloysius van Broughton.

Maar er is ook nog Ygritte, dochter van Eliot de Wispelturige en Inga met de Grote Vlechten, dochter van Octa, Cynning van Kent, zoon van Hengest van de Saksen. Zij is de jongere zus van Sir Marc en tweelingzus van de Tweede Hoge Koningin van Brittannië, Ysolde. Zij is alleen door echte kenners, na diepgaand vergelijkend warenonderzoek, te onderscheiden van haar zus Ysolde. Maar waar Ysolde heeft gekozen voor een leven aan het hof, met zang, dans en politieke Intriges, is Ygritte een dappere Axe-Maiden geworden. Zij heeft haar leven gewijd aan de strijd en is nu op zoek naar problemen om op te lossen. En het grootste probleem is haar verdwenen broer Marc.

Benno en Ygritte leggen nu claim op de landerijen van hun verdwenen familieleden en proberen te achterhalen wat er gebeurd kan zijn in de afgelopen jaren. Samen met Sir Aloysius, die nog steeds treurt om zijn vrouw, Evalina  van Burcombe (een halfzus van Ygritte, waardoor Sir Aloysius en Ygritte zwager en schoonzus zijn), trekken zij naar Camelot, altijd een verstandig  startpunt van ieder onderzoek.

Camelot, zomer 530

In Camelot is het druk. Deze vesting is inmiddels uitgegroeid tot een heuse stad en het is er een komen en gaan van ridders en notabelen uit het hele land. Sir Aloyisus, Sit Benno en Vrouwe Ysolde zijn misschien nog redelijk junior, maar aangezien zij allen afkomstig zijn uit zeer vooraanstaande families, hebben zij geen enkel probleem om snel aanspraak te vinden aan het hof.

Zo zijn zij op een mooie zomerdag aanwezig tijdens een audiëntie van Hoge Koningin Ysolde. Dan komen er twee dwergen aan het hof. Zij spreken niet, maar overhandigen de Koningin een brief die zij voorleest. Deze brief is van de weduwe van Koning Pellinore van Norgales. Zij vraagt de Koningin of zij deze twee dienaren aan haar hof kan accepteren. Als weduwe heeft zij geen plaats meer voor hen. De Koningin accepteert de dwergen aan haar hof. Zij draagt hen over aan Sir Kay, die een taak voor hen verzint.

Pellinore
Koning van Norgales

Maar de ontwikkelingen zijn nog niet voorbij. Er zijn meer nieuwe gezichten aan het hof dit jaar. Zo zijn er twee mannen die zeggen een zoon van Arthur te zijn. Het gaat om Sir Borre van Bedegraine en Sir Loholt van Escavalon. De ridders uit Salisbury overzien meteen alle implicaties natuurlijk. Arthur heeft legitieme zonen en een dochter bij zijn eerste vrouw Clare van Tisbury, Herrindale, Elaine en Arnold, die inmiddels 12, 9 en 8 jaar oud zijn. Maar deze jongemannen zijn ouder, vaardiger en er hoeft maar iets te gebeuren of zij zullen hun medestanders naar zich toe trekken. 

Sir Borre
van Bedegraine

Sir Loholt
van Escavalon

Sir Benno heeft wel gehoord van Borre van Bedegraine. Na de Slag bij Bedegraine in het woelige jaar 510, bracht Arthur flink wat tijd door met Lyzianors, dochter van Graaf Sanam van Bedegraine. Zijn vader, Bradwen de Bloedige, sprak Arthur toen nog ferm aan hierover. Hij kan zich niet overal maar bastaardjes veroorloven, kijk wat ervan komt! Benno was toen een jaar of vijf.
Loholt claimt dat hij van Escavalon komt, en is daarmee kennelijk ook verre familie van Alain van Escavalon en Nanteleod van Escavalon. Zijn moeder is Lisanor van Ceredigion. Kennelijk heeft Arthur ook wat tijd met haar doorgebracht in 510, toen hij betrokken was bij de Slag bij Carlion on Usk, ook in 510.

Sir Mordred
van Cornwall

Sir Griogair
Prins van Lothian

Maar er is nog geen einde aan de nieuwe gezichten. Mordred van Cornwall en Griogair, Prins van Lothain melden zich ook aan het hof. Mordred heette vroeger Gwydion en is de derde zoon van Morgaine van Cornwall, geboren nadat Arthur vrede sloot met Morgause van Lothian en Orkney. Morgaine heeft nooit kunnen of willen zeggen wie zijn vader was. Hij is grotendeels opgevoed in het verre Lothian, samen met zijn melkbroeder, Prins Griogair. Maar de laatste jaren woonde hij met zijn moeder Morgaine in Maidstone in Kent, aan het hof van Octa en Guinevere, Cynning en Cwene van Kent.
Prins Griogair is even oud, maar een kind van Koningin Morgause en een onbekende vader. Koning Lot was al lang dood toen Griogair verwekt werd, maar Koningin Morgause heeft hem ook nooit willen vertellen wie zijn vader was. Zijn moeder moedigde hem wel aan om een Beer op te nemen in zijn schild. En hij heeft haar nooit iets willen ontzeggen.
Ondanks dat het onduidelijk is of en hoe zij familie van elkaar zijn, staan zij elkaar na als tweelingen.

Sir Aloysius is altijd graag op de hoogte van wat er speelt. Hij legt contact met Sir Borre. Zij treffen hem in de hallen, bij de dobbelspellen en de ruige ridders. Aloysius is niet onder de indruk. Borre lijkt een enorme blaaskaak te zijn, die verwacht dat zijn vader hem binnen de kortste keren zal erkennen en als kroonprins aan zal nemen. Hij is erg vol van zichzelf en verwacht ook dat Ygritte zich meteen aan zijn voeten werpt. Maar zij heeft al vaker met dat bijltje gehakt en is niet onder de indruk van deze snotneus.

Dan spreken de ridders Sir Loholt, een bescheiden jongeman, die in de troonzaal luistert naar het harpspel van een aantal edele dames. Hij is vriendelijk en bescheiden. Hij houdt het feit dat Arthur zijn vader is niet verborgen, maar verwacht niet meer dan een junior ridder aan zijn hof te zijn. Hij is ook diep onder de indruk van de grote vlechten van Vrouwe Ygritte en bloost iedere keer vreselijk in haar buurt.

Mordred kletst vrolijk bij met Ygritte, die hij niet meer heeft gezien, sinds zij vorig jaar het hof van Maidstone verliet. En Griogair maakt ook graag kennis met haar. Mordred en Griogair zijn niet echt onder de indruk van de komst van Borre en Loholt, zij verwachten niet dat deze twee mannen ooit in staat zullen zijn om een gooi naar de troon te doen. Arthur heeft twee gezonde zonen en Ysolde zal hem ongetwijfeld meer kinderen schenken.

Koning Joran

De vreemde gebeurtenissen zijn echter nog niet voorbij. Er meldt zich een nieuwe koning aan het hof, Koning Joran van het Land achter de Bergen. Hij zegt dat het hele hof bestaat uit zwakke oude mannen, en dat niemand sterk genoeg is om hem te verslaan. 

Dit laten de dappere ridders van Koning Arthur zich niet zeggen natuurlijk! Een voor een treden zij in het strijdperk tegen deze ridder. Maar Koning Joran is echt heel goed! Een voor een verslaat hij dappere ridders. 

Sir Aloysius kan dit niet aanzien en ook hij daagt Koning Joran uit. Maar na een ronde al blijkt dat Koning Joran werkelijk te goed is. Een zwaardgewonde Sir Aloysius wordt van het strijdperk weggevoerd. 

Sir Benno kan geeft aan dat hij wel over een ruggegraat beschikt en hij daagt Koning Joran uit. Maar hij wordt zonder veel moeite aan puin geslagen. Alleen het snelle ingrijpen van Sir Aloysius zorgt ervoor dat hij niet sterft op het veld van eer. 

Vrouwe Ygritte voelt zich totaal niet aangesproken door de uitdaging van Koning Joran. Zij is het helemaal met hem eens dat zij geen dappere man met ruggegraat is. 

Dan treedt Gawaine in het strijdperk om de naam van Camelot hoog te houden. Maar ook hij wordt verslagen. Wanneer hij op de grond ligt, tilt Koning Joran hem op en verdwijnt! Een van de beste ridders van Arthur en zijn neef is ontvoerd!

De ridders maken meteen plannen. De troubadour-troupe Stenen Tempel Gidsen geven aan dat zij geen contacten hebben in het land van Faerie en daar Koning Joran ook niet kunnen volgen. Maar nu willen Ygritte, Benno en Aloysius volgend jaar naar Faerie gaan, om te zoeken naar Marc, Brutus en Gawaine. Ondertussen start Arthur een oorlog in Ierland. 

Gawain and the Green Knight

Het is alweer even geleden sinds ik een Koning Arthur film besproken heb. Dit keer Gawain and the Green Knight (1991). Dit is een TV-film gemaakt door Thames Television. Verder is de film geregisseerd door John Michael Philips en met Malcom Storry (The Princess Bride), Valerie Gogan (Dangerous Liaisons), Jason Durr en Marc Warren (Terry Pratchett's The Hogfather, Doctor Who).

Alle helden bij elkaar

Aangezien het verhaal van Gawain en de Groene Ridder een romance is uit de 14e eeuw, mag ik aannemen dat er inmiddels eigenlijk geen spoilers meer inzitten, dus deze waarschuwing is hopelijk overbodig.

Spoilers

De film begint een beetje warrig, het was pas na een tijdje dat ik doorhad dat ik zat te kijken naar Gawain die allerlei flashbacks had naar een rustiger periode in zijn leven. 

Sir Gawain (Durr) is een relatief jonge ridder, die tegen de wensen van zijn Koning Arthur (een wat ziekelijk ogende Warren) op zoek gaat naar de Groene Ridder. Dit zal een gevaarlijke tocht worden en misschien zal Gawain niet terugkeren. 

Tijdens zijn reis door het ruige Britse landschap overdenkt Gawain hoe het allemaal zover heeft kunnen komen. Iets minder dan een jaar geleden vierde het hof van Koning Arthur feest, het Oud & Nieuw. Terwijl de ridders aan het feesten zijn, rijdt een geheel groene man op een groen paard de troonzaal van Arthur binnen. Erg onbeleefd. 

De Groene Ridder zoekt iemand die zijn hoofd eraf wil slaan. Maar in ruil daarvoor, wil hij een jaar later het hoofd van de ridder afslaan. Koning Arthur wil eerst de honneurs waarnemen, maar zijn ridders adviseren hem dat niet te doen. Misschien hebben ze Arthur later nog nodig. Gawain stapt naar voren, hakt het hoofd van de ridder af, die daarna zijn eigen hoofd weer oppakt, Gawain opdracht over een jaar naar de Groene Kapel van de Groene Ridder te komen (ik zie een thema hier), om daar zelf onthoofd te worden. 

De Groene Ridder

Tijdens zijn reis door Brittannië, op zoek naar de Groene Ridder overdenkt Gawain zijn leven en overtuigingen. Hij heeft een schild met een pentakel erop en deze staan voor verschillende deugden, die hij regelmatig overdenkt. Aan de binnenkant van zijn schild is de maagd Maria afgebeeld, tot wie hij regelmatig bidt.

Tegen kerstmis is Gawain hopeloos verdwaald. Na een laatste bede aan Maria, vindt hij het kasteel van de Rode Ridder, Heer Bertilak (Storry) en zijn vrouw (Gogan). Daar wordt Gawain hartelijk ontvangen en in de watten gelegd. Bertilak ziet dat Gawain ernstig verzwakt is en op krachten moet komen. 

Wanneer Bertilak uit jagen gaat, wordt Gawain verleid door de vrouw van zijn gastheer. Hij weet iedere keer te ontkomen door alleen een kus te geven. In de avond deelt Bertilak zijn vangst met Gawain, als Gawain zijn opbrengst van de dag deelt met heer Bertilak. Die is hoogst geamuseerd wanneer blijkt dat Gawain kussen verzamelt. De vrouw van heer Bertilak geeft hem ook een gordel, die zal beschermen tegen verwondingen. Daar zegt Gawain niets over, hij wil ook de vrouw van Bertilak niet verraden.
(In de 14e eeuw lag het anders natuurlijk, maar in deze tijden van #Metoo voelt de situatie van Gawain toch erg ongemakkelijk. Hij is ziek en zwak en ligt in bed. Zijn gastvrouw dringt zich op. Als hij zich verweert, staat hij misschien weer buiten in de winterkou. Als hij klaagt bij zijn gastheer, zal hij misschien beticht worden van leugens en ook eindigen in de kou. Wanneer Gawain klaagt zal misschien zijn gastvrouw ook buiten proportioneel gestraft worden. Dus hij voelt zich ongemakkelijk maar ook gedwongen om niets te zeggen en deze seksuele attenties dus maar te ondergaan)

Ondertussen begint de tijd te dringen, het is bijna weer nieuwjaar en Gawain heeft een afspraak in de Groene Kapel. Heer Bertilak vertelt hem zich geen zorgen te maken. De Groene Kapel is nabij. Maar het is daar wel gevaarlijk. Beter is het wanneer Gawain niet zou gaan. Wie geeft om die Groene Ridder? Maar Gawain heeft zijn woord gegeven, hoewel hij er niet naar uitkijkt om te sterven. 

Bij de Groene Kapel aangekomen, biedt Gawain zich aan om zijn hoofd afgehakt te krijgen. De Groene ridder bespot hem omdat hij bang is. Maar Gawain zegt dat hij werkelijk dood zal zijn, wanneer zijn hoofd eraf ligt. Zijn hoofd kan hij niet meer zo makkelijk opplakken.

Uiteindelijk slaat de Groene Ridder toe. Gawain ontkomt aan de dood door de gordel van Vrouwe Bertilak. En dan blijkt dat de Groene Ridder eigenlijk ook Ridder Bertilak is. En alles was slechts een test om de overtuigingen van Gawain te testen. Deze is hier niet heel erg blij mee, maar opgelucht dat hij alles overleefd heeft. En De Groene (nu Rode) ridder geeft hem mee, dat het niet erg is om bang te zijn voor de dood. Maar dat het wel belangrijk is om eerlijk en oprecht te zijn. En Gawain heeft zijn best gedaan, en dat was best goed.

Al met al

Alleen een leuke film wanneer je heel erg geïnteresseerd bent in verfilmingen van het verhaal van Gawain en de Groene Ridder. Het is geen lange film, het tempo ligt redelijk hoog en het verhaal is op de flashbacks in het begin na, goed te volgen. 

Maar de acteurs zijn niet heel best en er is weinig poging gedaan om de motivaties van Gawaine, de Groene Ridder en de Rode Ridder meer te duiden. Waardoor het allemaal wat zinloos lijkt. 

Voor de liefhebber. 

 

Havermout koekjes

Het is weer eens tijd voor een recept. Deze koekjes maak ik vrij vaak. Het recept is vergevingsgezind en je kan het makkelijk aanpassen naar eigen smaak. En het vult lekker wanneer je tussen de maaltijden door toch even wat trek wil stillen. En het heeft ook wel wat weg van mijn andere havermoutkoekjes. Deze zijn wat minder kruimelig.

Vers uit de oven.

Benodigdheden

• 250 gram boter
• 2 eetlepels lekkere honing
• 125 gram suiker

• 250 gram havermout
• 80 gram aan gevarieerde zaden (ik mix door elkaar wat ik in huis heb, pompoenzaden, zonnebloem, lijnzaad, wat chia)
• 250 gram gedroogd fruit (ik mix door elkaar wat ik in huis heb, rozijnen, cranberry, krenten, abrikozen. Maar een deel vervangen voor fijngehakte chocolade, kan natuurlijk ook). 
• 75 gram geraspte kokos.
• 2 theelepels koekkruiden. Dit recept gebruikt Britse Theelepels, die zijn wat groter dan we in Nederland gewend zijn. 

Bereidingswijze

• Doe de havermout, zaden, fruit (en gehakte chocolade), kokos en koekkruiden in een kom en meng door elkaar. 
• Doe de boter, suiker en honing in en pannetje en laat op een vuur smelten tot de suiker helemaal is opgelost. 
• Doe het botermengsel bij de droge ingrediënten en blijf goed roeren. 
• Doe het mengsel in een met bakpapier bekleedde bakvorm en druk goed aan. 
• Doe dit 40 - 45 minuten in een oven van 160 graden Celsius. 
• Haal hierna uit de oven en laat afkoelen. Zet daarna minstens 2 uur in de koelkast. 
• Haal de koek uit de vorm en snijd in kleine stukken. 

Deze koek kruimelt bij het snijden ook flink. Maar niet getreurd, ik bewaar de kruimels in een doosje en die gaan als als een soort cruesli door de yoghurt of de pap. De koekjes gaan mee naar het werk of naar school en blijven nooit heel lang liggen. 

Verder heb ik een tijdje geleden geinvesteerd in een siliconen bakmat van de HEMA. Dan hoef ik niet iedere keer bakpapier weg te gooien. Ik heb er zelfs twee. Eentje heb ik in zijn oude vorm gelaten. De ander heb ik op maat gesneden voor een bakvorm. Dat ging nog heel makkelijk met een klein fruitmesje. En zo beperk ik weer de hoeveelheid afval die ik weggooi. 

The Fisher King

Nog steeds ben ik druk met mijn inhaalslag om dit jaar twaalf films over de Koning Arthur Mythen te kijken. Bij dit soort verhalen kan je er natuurlijk op wachten totdat iemand probeert om het verhaal in de huidige tijd te hervertellen.
Zo is er natuurlijk A Kid in King Arthur's Court (1995), Black Knight (2001) en het nog te verschijnen The Kid who would be King (2019). En ook in boeken wordt de Arthur mythe en de driehoeksverhouding tussen Arthur, Guinevere en Lancelot graag nog eens dunnetjes overgedaan, zoals in Robertson Davies' The Cornish Trilogy. Maar daarover ga ik het vandaag allemaal niet hebben. Vandaag bespreek ik The Fisher King (1991).

Wat zijn ze allemaal nog jong...

The Fisher King is een film van Terry Gilliam (Monty Python and the Holy Grail, Jabberwocky, Brazil, Twelve Monkeys) (vandaar de waanzin en obsessie met de Graal) en met Jeff Bridges (Bad Times at the El Royale, Iron Man, Fabulous Baker Boys), de te vroeg overleden Robin Williams (One Hour Photo, Insomnia en Aladin) en Amanda Plummer (Pulp Fiction, Needful Things).

Spoilers

De film opent met een zeer arrogante Jack Lucas (Bridges) die een typische Shock-Jock is. En hij staat op het punt om een doorbraak te maken naar televisie, met een serie. Toch is zijn leven ook leeg en onbevredigend. Zijn vriendin is niet geïnteresseerd in zijn carrière en lijkt ook weinig om hem te geven. Dan moedigt Jack de verkeerde luisteraar aan, die een schietpartij (dit is de VS) begint in een restaurant en Jack raakt zijn programma, geld en vriendin kwijt.

Drie jaar later zien we Jack terug. Hij werkt nu in de video-verhuurzaak van zijn vriendin Anne (Ruehl). Hij is aan de drank en wordt verteerd door schuldgevoel. En dat maakt hem buitengewoon moeilijk in de omgang.
(Geen idee waarom Anne bij hem blijft, hij is non-stop dronken, chagrijnig en jaagt klanten weg. Hij zal wel ergens heel goed in zijn om dat allemaal te compenseren.)

Na een avond drinken besluit Jack om zelfmoord te plegen door in de rivier te springen. Een paar vandalen zien hem en willen hem in brand steken. Gelukkig wordt hij gered door een paar zwervers onder leiding van ene Parry (Williams), die denkt dat hij een ridder is. De zwervers nemen Jack op sleeptouw en in een paar hilarische scenes leert hij de zwervers en Parry beter kennen.
De volgende morgen wordt Jack wakker in de kelder waar Parry woont. Wanneer hij vertrekt, vertelt de conciërge van het gebouw over het verleden van Parry. Ooit was hij een succesvol docent. Maar hij en zijn vriendin waren slachtoffer van een waanzinnige schutter die in een restaurant begon te schieten, na aanmoediging van een onverantwoordelijke radio DJ.

Verteert door schuldgevoel probeert Jack het leven van Parry te verbeteren. Parry vertelt dat hij op zoek is naar de Graal en hij heeft hem gevonden in het huis van een miljonair. Verder is Parry ook verliefd op een vrouw, Lydia (Plummer), maar durft hij haar niet aan te spreken. Als snel is ook duidelijk dat Parry echt ernstige psychiatrische klachten heeft. Iedere keer wanneer iets hem herinnert aan zijn vorig leven of de schietpartij, verschijnt een monsterlijke Rode Ridder. Deze verlamt Parry van angst. Maar de aanwezigheid van Jack lijkt de Rode Ridder op afstand te houden. Parry kan met Jack in de buurt beter functioneren.
Jack besluit om Parry te helpen door hem te koppelen aan Lydia. Daar heeft hij ook zijn vriendin Anne bij nodig. In een paar hilarische scenes komen Parry en Lydia inderdaad nader tot elkaar. En de liefde bloeit op. Maar dat brengt de Rode Ridder natuurlijk op volle kracht terug. En we zien ook hoe gruwelijk de schietpartij daadwerkelijk was. Parry stort geestelijk volledig in en wordt daarna ook vakkundig in elkaar geslagen door de vandalen die eerder ook Jack in brand wilden steken.

De volgende morgen voelt Jack zich erg goed over zichzelf. Hij wil zijn carrière als Shock Jock weer oppakken en zet heel terloops zijn vriendin maar aan de kant. Zijn schuld is nu uitgewist tenslotte. Maar dan komt het nieuws dat Parry in het ziekenhuis ligt, met ernstige verwondingen. En bovendien wil hij maar niet wakker worden.
Wanneer Jack in gesprek is met wat Radio en TV bonzen over een herstart van zijn carrière blijkt dat hij toch een moreel kompas heeft. Een gezellige TV serie over gekke, maar wijze daklozen gaat hem te ver. Hij weet nu hoe zij leven en dat aan hun levensstijl meer drama ten grondslag ligt dan veel van ons kunnen weten.
Jack besluit om zijn mogelijke carrière eraan te geven en de Graal te gaan halen, waar Parry naar op zoek was. De Graal geneest Parry. De relatie tussen Parry en Lydia houdt stand en Jack kan de dingen met Anne ook weer bijleggen.

Conclusie

Een hele leuke film om weer eens te kijken. Iedereen is nog zo jong! En het verhaal is ondanks zijn deprimerende uitgangspunt, bij vlagen toch erg grappig. De daklozen en andere leden van de onderkant van de New Yorkse samenleving zijn hilarisch en erg optimistisch over hun toestand. Jack is een cynische, maar grappige zak. En Parry kan er, ondanks zijn handicaps, ook wat van. 

Maar mijn hemel wat is New York in de late jaren '80 en de vroege jaren '90 in de visie van Terry Giliam vreselijk! Overal leven daklozen op straat, alles is viezig en grauw. Daklozen krijgen nauwelijks respect en worden overal weggejaagd. Hen in elkaar slaan en in brand steken is kennelijk een acceptabele avond uit voor sommige mensen. Psychiatrische patiënten worden met actieve problematiek uit een behandelcentrum weggestuurd en belanden dan geheel voorspelbaar op straat, wat hun problematiek niet oplost.
Dit is gebaseerd op historische realiteit, er was een enorm probleem in deze periode met misdaad, dakloosheid en drugsgebruik in New York. 

Verder is de titel natuurlijk een verwijzing naar de legende van de Graal en de Fisher King. Parry benoemt deze legende ook en legt hem uit aan Jack. En in deze film wordt Parry genezen van zijn coma wanneer hij de Graal eindelijk mag vasthouden. Bovendien worden zijn psychiatrische problemen ook aanmerkelijk minder. 

En de zoektocht die Jack moet afleggen om Parry te genezen, geneest hem uiteindelijk ook van zijn schuldgevoel en zelfzuchtige inborst. Hij wordt een beter mens en betere partner. En ook Lydia komt wat meer uit haar schulp met de aandacht van Parry. Dus een gezonde koning heeft een positief effect op alles om hem heen. 

Dit is ook een typische Terry Giliam film. Hij is gek op enorme close ups van gezichten. Wat in het geval van een dronken en/ of gedeprimeerde Jeff Bridges niet altijd fijn is. Verder leeft Parry ook in de kelder van een gebouw, waar allemaal buizen doorheen lopen. Dat deed me vreselijk denken aan zijn andere film, Brazil, waar ook de hele tijd buizen op onmogelijke plekken door huizen en gebouwen lopen. Verder is waanzin natuurlijk een belangrijk thema, zoals we dat ook konden zien in Twelve Monkeys. Daar waren zowel Brad Pitt als Bruce Willis niet helemaal meer bij de tijd.

Vooral kijken wanneer je de kans krijgt. 

Schotse Dundee cake

De dagen worden korter, de nachten langer, St. Nicolaas is in het land. Dat betekent tijd om Kerstcakes te maken. Ik maak al jaren Kerstcakes, steeds meer eigenlijk. Want tijdens kerst treffen we natuurlijk familie, die wel van een lekker hapje houdt. Maar we organiseren natuurlijk ook het Inter-Feestdagen-Feest, waarbij er spellen gespeeld worden, en cake gegeten.
Vorig jaar experimenteerde ik met een Italiaanse cake met veel hazelnoten en chocolade. Erg lekker. Maar dit jaar wil ik gaan voor een Schotse Dundee Cake. Met Whisky, veel Whisky.

Voor de dundee cake

Ook dit is weer een recept van Delia Smith. En de meeste van haar recepten zijn te vinden op haar site, maar deze niet. Wel is er een recept voor een gewone Dundee cake. Ik kijk even snel en ik zie dat in dit recept alleen de Whisky ontbreekt. Dan verraad ik even een geheimpje. Laat al het fruit een nacht van te voren weken in 3 eetlepel Whisky. En na het bakken eens in de week wat Whisky over de cake sprenkelen.

Ik vroeg nog aan Sander of ik de bestaande Whisky's hiervoor mocht gebruiken. Maar dat mocht niet. Speciaal voor mij kocht hij dan wat Famous Grouse. Dus, als jullie de Dundee cake tegenkomen op de spellendag, weten jullie waarom het naar Famous Grouse smaakt. 

Verder had ik een bakblik dat veel te groot was. Dus de cake is in mijn geval redelijk klein geworden. Daarom heb ik de baktijd flink teruggeschroefd. En verder is het natuurlijk afwachten.

Pendragon LXII - Het Graal kasteel

De vorige keer werden de ridders betrokken bij de belegering van het Kasteel der Vreugde door de kwade Hertog Klingsor. En nu zullen zij hulp moeten zien te regelen. Wanneer het Kasteel der Vreugde valt, kan het zijn dat heel Brittannië wordt overspoeld door de verdorring die heerst in het land van Koning Pellam.

Maar we hebben wel te maken met Sir Brutus, Sir Marc en Sir Perin natuurlijk. Hoeveel kans heeft Brittannië nu werkelijk?

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Aloysius Livius van Broughton (afwezig)
Marc, zoon van Eliot de Wispelturige en Inga met de Grote Vlechten, Dochter van Octa van Kent, Zoon van Hengest van de Saksen.
Brutus Livius van Steeple Langford
Perin van Tisbury

Listeneisse, 526 A. D. 

Nadat de ridders Sir Brutus en Sir Marc bij de Grot van de Feeks hun trots op hun heldendaden iets te duidelijk lieten blijken, werden zij door de Feeks van het Pad van Ridderlijkheid gesmeten. Sindsdien dwalen zij door de wouden van Listeneisse en kunnen zij de weg terug niet vinden. Maar dan stuiten zij op een gezelschap van Faerie. Het zijn vijf jongelingen, Brutus herkent hen meteen als zijn halfbroers en zussen Boris, Zenobia, Blossom, Leaf en Puck. Na de dood van zijn moeder in 506 (Brutus was toen 2), huwde zijn vader de Elf Taxus, die een obsessie heeft met de Familie van Steeple Langford. Zij kregen nog vijf kinderen. Maar toen zijn vader in 515 huwde met Guinefach, vertrok Taxus met haar kinderen. 

Boris, Zenobia, Blossom, Leaf en Puck zijn erg blij om hun halfbroer weer te zien. Zij hebben elkaar al zeker tien jaar niet gezien. Zenobia en Leaf zijn zelfs erg onder de indruk van zijn stoere vriend, Sir Marc met de imposante snor. Wanneer zij horen dat Brutus en Marc onderweg zijn naar het Kasteel der Vreugde, waarschuwen zij daartegen. In dat kasteel gebeuren maar vreemde dingen. En nu de belegering plaatsvindt, is het helemaal geen leuke plek meer. Maar sir Brutus en Sir Marc laten zich niet tegenhouden. Zij willen naar het Kasteel de Vreugde. De broers en zussen van Sir Brutus geven dan toe en wijzen de weg terug naar het Pad der Ridderlijkheid. Daar komen zij nu uit bij de Steen van de Lafaard.

Steen van de Lafaard
Op een hoge klif staat een wiebelende steen. Het pad naar het Kasteel der Vreugde leidt onder de klif door. Ieder moment kan de steen natuurlijk vallen en reizigers verpletteren. Maar Sir Brutus en Sir Marc zijn nooit bang. Zij wandelen kalm langs het pad.

Kasteel der Vreugde

Nu Sir Brutus en Sir Marc eindelijk succesvol het Pad der Ridderlijkheid hebben afgelegd, staan zij op een heuvel. Zij kijken naar het westen, waar de zon nu ondergaat. Op een grote, heuvelige vlakte voor hen ligt het Kasteel der Vreugde. Aan de noordkant van het Kasteel ligt een enorm legerkampement. Aan de zuidkant een vlakte waar duidelijk hevig gevochten is.
Sir Brutus en Sir Marc bestuderen de situatie. Het Kasteel de Vreugde is wel heel erg groot, veel groter dan zij ooit hebben gezien. Maar de belegeraars zijn ook met veel en hebben al veel schade aangericht. Maar zij zijn strategisch niet erg goed. Er is ruimte voor twee ridders om snel naar het Kasteel te galopperen en zo binnen te geraken.

Sir Marc, zoon van Eliot de Wispelturige
en Inga met de Grote Vlechten,
dochter van Octa, Cynning van Kent,
zoon van Hengest van de Saksen

Sir Brutus Livius
van Steeple Langford

Maar dan gaan de zaken al snel mis. Het paard van Sir Marc struikelt wel erg ongelukkig en breekt een been. De vijand begrijpt inmiddels dat het Kasteel der Vreugde medestanders kan verwachten, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Een klein groepje strijders komt naar Sir Marc en Sir Brutus toe. Te paard zal Sir Brutus het veilige kasteel wel bereiken. Maar hij kan zijn vriend Sir Marc niet achterlaten natuurlijk. Sir Brutus hijst Sir Marc op het paard en samen proberen zij te ontkomen. Het dappere paard, beladen met twee gewapende mannen is niet snel genoeg en zij worden ingehaald door de strijders.

Sir Marc stijgt af. Hij wil een heroïsche laatste gevecht leveren, zodat zijn maat Sir Brutus veilig het Kasteel der Vreugde kan bereiken (valorous Succes). Sir Brutus wil hier natuurlijk niets van weten en stapt ook af (valorous critical). Samen treden zij de strijders tegemoet.
De eerste set strijders gaat nog. In de aanblik van zoveel dapperheid, durft de leidende ridder hen niet aan te vallen (passion fumble), maar zijn mannen zijn uit stoerder (of gemener) hout gesneden. Terwijl Sir Marc en Sir Brutus strijden tegen deze lafhartige krijgers en lijken te winnen, komen er meer strijders aangereden! Deze zijn minder onder de indruk van de nobele inborst van de ridders en vallen gewoon aan. Sir Marc en Sir Brutus zien in dat zij het hier niet kunnen winnen. Maar het laatste paard is weggerend en te voet kunnen zij niet ontkomen aan hun belagers.
Uiteindelijk moeten Sir Marc en Sir Brutus het onderspit delven. Sir Marc wordt bewusteloos geslagen en Sir Brutus is tezeer gewond om verder te strijden. Zij worden gevangen genomen door de krijgers en meegesleept naar het kamp van de belegeraars.

Hertog Klingsor
Kasteel der Sterfelijkheid

Het kamp is gruwelijk. Niet alleen is hier het laagste uitschot van Brittannië verzameld, Sir Brutus ziet ook wezens die niet meer menselijk zijn, reuzen en goblins zijn onder de strijders. Ook ziet hij hoe er wordt omgegaan met gevangen. Er ligt een grote hoop van afhakte hoofden naast een stapel onthoofde lichamen.

In de tent van Hertog Klingsor komt Sir Marc weer bij. Hij en sir Brutus worden ondervraagd over hun plannen. Met zijn doordringende ogen lijkt Hertog Klingsor hun aard volledig te doorzien. Hij ziet in dat hij Sir Marc en Sir Brutus nooit aan zijn zijde zal krijgen. Hij laat hen zonder veel ceremonieel ter dood brengen. Hun lichamen eindigen op de stapel buiten de tent.

(Auw! Twee leuke ridders over de kling gejaagd door de brute Klingsor. In Faerie nog wel. Zal hun familie ooit te weten komen wat er met hen gebeurd is?

Etroite

Ondertussen is Sir Perin van Tisbury nog steeds op een missie om medestanders te vinden voor Koning Pellam in zijn Kasteel der Vreugde. Bisschop Baudwin had er niet veel zin in, maar zette Sir Perin wel op de goede weg naar Sir Alain le Gros, een familielid van Koning Pellam en iemand die een groot leger op de been kan brengen. De weg leidt eerst naar Etroite, een klein en armzalig land in de Penninisch Gebergte. 

Sir Perin van Tisbury

Sir Lamorak van Norgales

Onderweg komt Sir Perin een andere ridder tegen. Deze draagt een bekend schild en Sir Perin herkent hem zonder problemen als Sir Lamorak van Norgales. Een van de vele zonen van Koning Pellinore van Nogales en ook familie van Alain le Gros en Koning Pellam. Sir Perin vertelt hem over zijn avonturen en Sir Lamorak zegt meteen toe dat hij mee zal strijden. Bovendien geeft hij Sir Perin betere aanwijzingen. Ook geeft hij Sir Perin nog een opdracht mee. De heer van Etroite heeft een dochter Isabel, Sir Lamorak vraagt aan Sir Perin of het hij een ring aan haar kan geven en haar kan vertellen dat met de Ridder van Zilveren Bijl alles goed is. 

Sir Perin neemt afscheid van Sir Lamorak en hij trekt verder. Wanneer hij de ruige Pennines intrekt, is hij blij dat hij met zijn vaardigheden als jager op het juiste pad kan blijven. Al snel komt hij bij een wat armoedige veste aan. Dit blijkt Etroite te zijn en hij wordt welkom geheten door Govier, de heer van deze plek. 

Sir Govier is beleefd maar meer ook niet. Wanneer Perin echter de ring laat zien en vertelt over de Ridder van de Zilveren Bijl, vrolijkt dochter Isabel zo op, dat Govier ook helemaal ontdooit. Hij onthult hoe Alain le Gros bereikt kan worden. Hiervoor moet Sir Perin in de avond naar buiten komen. 

Sir Perin ziet de bui alweer hangen, maar stemt toe. In de avond voegt hij zich bij Sir Govier. Deze neemt hem mee naar een rivier die tussen de heuvels doorslingert. En vlot nadert en brengt hem verder. Hoe het vlot tegen de stroom in drijft, stelt hij maar niet teveel vragen over. 

Wanneer Sir Perin aankomt in het landgoed van Sir Alain le Gros, wordt hij enthousiast ontvangen. Sir Alain hoort het nieuws van Sir Perin aan en maakt zich meteen klaar om zijn manschappen op te roepen om naar het Kasteel der Vreugde op te trekken. Sir Perin kan niet mee, tenzij hij de Wilde Dame zover weet te krijgen dat zij hem de weg laat zien. Maar Sir Perin besluit dat hij genoeg heeft gedaan en niet betrokken wil raken bij vreemde avonturen in Faerie (proud fail). 

Tisbury

Wanneer Sir Perin terugkeert in Tisbury is iedereen verbaast en blij om hem te zien. Zij waren bang dat hij dood was. Hij was tenslotte al in geen jaren gezien! Het blijkt dat Sir Perin wel bijna drie jaar is weg gebleven. Het is inmiddels 529. Kennelijk heeft Koning Arthur een groot deel van Europa aan zijn wil onderworpen en Sir Perin maakte daar geen deel van uit. 

Winterphase 529 / 530

In zijn afwezigheid heeft de vrouw van Sir Perin, vrouwe Arabella, een zoon gekregen. Zij noemen hem Caulas. 

Prince Valiant (alweer)

Ineens kan het vlot gaan. Nu heb ik zomaar de achterstallige film van september gekeken! Ik heb op een regenachtige zondag met de kinderen de Prince Valiant (1954) film gekeken, in Cinemascope! Deze film is geregisseerd door Henry Hathaway (True Grit 1969,) en met Robert Wagner (De Austin Powers films), Janet Leigh (Psycho, moeder van Jamie Leigh Curtis), Sterling Hayden (The Godfather, Dr. Strangelove), James Mason (20.000 Leagues under the Sea, Evil under the Sun), Brian Aherne (Lancelot and Guinevere) en Debra Paget (The Ten Commandments) in de belangrijkste rollen.
Deze film is net als de andere Prince Valiant verfilming gebaseerd op de stripverhalen van Hal Foster. Deze verfilming is wat meer trouw aan de stripverhalen. En is een echte spectakelfilm uit de jaren '50, net als Knights of the Round Table. Dus allemaal mooi aangeklede mensen, mooie kastelen en alle hoogtepunten uit de films over de middeleeuwen (toernooien, gevechten, romantiek).

Spanning! Sensatie!
Knappe mannen!

Spoilers

Prins Valiant (Wagner) en zijn ouders, rechtmatige Koning en Koningin van Thule leven in ballingschap in de Britse Eilanden, sinds de gemene Sligron de troon van Thule veroverde. Alleen Koning Arthur (Aherne) weet dat zij in zijn land zijn. Dan vinden zijn ouders dat het tijd wordt dat Prinse Valiant een echte ridder wordt. Hij moet zich melden bij Koning Arthur in Camelot, om Ridder van de Ronde Tafel te worden.

Onderweg naar Camelot ziet Valiant een ridder in een volledig zwart harnas overleggen met Vikingen! Wordt Brittannië bedreigd door een buitenlandse invasiemacht? Valiant valt van een rots en wordt ontdekt. Hij vlucht weg. Wanneer de Zwarte Ridder is vertrokken, trekt Valiant verder en treft een andere ridder. Bang dat het weer de Zwarte Ridder is, verslaat hij deze ridder met wat welgemikte stenen. Gelukkig is het alleen maar Gawaine (Hayden), de beroemdste ridder na Koning Arthur.

Aan het hof van Koning Arthur steunt Gawaine het verhaal van Valiant. Een invasie van Vikingen en eventueel een verraderlijke ridder (hoe onwaarschijnlijk dat idee ook mag klinken), zou een probleem zijn voor Koning Arthur. Uiteindelijk krijgt Valiant niet meteen de positie waar hij op hoopte, maar moet hij eerst als Schildknaap de taken van een ridder leren, Prins of niet.
Samen met Ridder Brack (Mason) doet Valiant in zijn vrije tijd onderzoek naar mogelijke sporen van de Vikingen en de Zwarte Ridder. Dan blijkt dat Ridder Brack ook een claim op de troon heeft, maar een bastaard is (is hij dan een oudere halfbroer van Arthur?). De twee raken elkaar kwijt, Valiant wordt slachtoffer van een valstrik en raakt gewond. Hij vlucht weg en komt bij in het huis van Koning Luke en zijn twee knappe dochters Aleta (Leigh) en Ilena (Paget). Al snel worden Valiant en Aleta verliefd. Maar haar vader heeft andere plannen voor haar. Zoals een huwelijk met een echte, Britse ridder, Ridder Brack.

Wanneer Valiant weer in staat is om te rijden, gaan Valiant, Koning Luke en zijn dochters en Ridder Brack terug naar Camelot. Daar blijkt Gawaine ook slachtoffer te zijn geweest van een overval door dezelfde onverlaten. Terwijl zij hun verhalen uitwisselen, maken Aleta en Ilena ook kennis met Gawaine. Ilena is al jaren stiekem verliefd op Gawaine, maar door een misverstand denkt Gawaine dat het Aleta is die een crush heeft. 

Ridder Brack

Ondertussen is er een toernooi georganiseerd. Daar zal ook gestreden worden om de hand van Aleta. Ridder Brack gaat ervan uit dat hij zal winnen, nu Gawaine is uitgeschakeld. Valiant kan dit niet aanzien en doet ook mee in het harnas van Gawaine. Hij wordt uitgeschakeld en de identiteit van een andere ridder aannemen is natuurlijk een grote schande. Maar dan komt er nog een onbekende ridder het veld van eer op. Deze maakt wel gehakt van Ridder Brack. En dit blijkt de echte Gawaine te zijn.

Voor straf moet Valiant op zijn kamers blijven en voor de gewonde Gawaine zorgen. Maar dan wordt hij weggelokt met de ring van zijn vader. Dit is natuurlijk een valstrik en terwijl hij zijn vader probeert te bereiken, wordt hij gevangen genomen door de Vikingen en de Zwarte Ridder, die natuurlijk Ridder Brack blijkt te zijn. Ook Aleta verschijnt ten tonele en zij wordt ook ontvoerd. 

In Thule belanden Valiant en Aleta in het gevang, bij de ouders van Valiant. Maar er zijn nog steeds Vikingen die het Christendom geaccepteerd hebben en trouw zijn aan de oude koning. Het komt tot een revolutie en Sligon sterft in de gevechten. 

Dan keert Valiant met Aleta terug naar Camelot. Maar nu is hij een prins die zijn erfgoed kan claimen. Hij beschuldigt Ridder Brack van verraad en samenspannen met de Vikingen. Ridder Brack laat dit niet over zijn kant gaan en daagt Valiant uit tot een duel tot de dood. Dit leidt in de zaal van de ronde tafel tot een heftig gevecht, maar uiteindelijk doodt Valiant de valse ridder. Hij kan tot ridder van de Ronde Tafel geslagen worden. De verwarrende liefdeverwikkelingen tussen Gawaine, Aleta, Ilene en Valiant worden ook opgelost. 

Conclusie

Een fijne, klassieke avonturenfilm. Kosten noch moeite zijn gespaard om een mooi aangeklede film te maken. De ridders zijn dapper en stoer, de vrouwen mooi en romantisch. En de gevechten zien er spectaculair uit. Voor het gevecht in Thule tussen de verschillende Vikingen en later ook het duel tussen Valiant en Brack. 

Verder is dit ook echt een familiefilm met voor ieder wat wils. Stoere mannen en mooie vrouwen om naar te kijken, een intrige, gevechten en romantiek. En ook nog wat kluchtige humor hier en daar. Zeker geschikt om met de oudere kinderen te kijken. 

Verder vallen

Een jaar geleden schreef ik hier al over Aung San Suu Kyi, die het niet kan opbrengen om zich uit te spreken tegen de etnische zuivering van een bevolkingsgroep in eigen land. De Rohingya worden verjaagd uit eigen land, de Myanmarese overheid schuwt daarbij geen enkel middel en vele landen, organisaties en personen hebben de Myanmarese overheid en Aung San Suu Kyi al opgeroepen daar een einde aan te maken.

Aung San Suu Kyi krijgt een prijs van Amnesty

En nu de zuiveringen maar doorgaan en Aung San Suu Kyi weigert om zich zelfs maar over deze misdaden uit te spreken, besluiten veel organisaties dan maar om haar haar prijzen en eretitels af te nemen. Het gaat dan onder andere om Oxford (niet langer ereburger), Londen (idem), Dublin (idem, op aandringen van Bob Geldof), Holocaust Memorial Museum (Intrekken van de Elie Wiesel Award), Edinburgh (niet langer ereburger), Canada (idem) en nu dan Amnesty International (niet langer Ambassador of Conscience). 

Het is toch wel treurig dat het zo ver moet komen. Vooral omdat Aung San Suu Kyi zelf dus jaren slachtoffer is geweest van dezelfde praktijken en veel offers bracht om daartegen te strijden. 

De Wikipedia

Nachtkastjes

Jaren geleden, nog voor dit blog startte, woonden Sander en ik samen in een klein appartementje in het centrum van Nijmegen. Ons interieur bestond toen voor een groot uit deel uit tweedehands meubeltjes die we kochten bij Het Goed een grote kringloopwinkel uit Nijmegen. Daar kochten we toen ook twee nachtkastjes (je moet je literatuur ergens bewaren). Die waren, zoals zoveel meubels in de zware, donkere, eikenhouten stijl die populair was in de jaren '70.
Toen hadden we een slaapkamer met vooral veel licht en blauwe kleuren. Dus de kastjes werden afgeschuurd en overgeschilderd in blauw met creme en deden daar en in ons volgende huis jarenlang trouwe dienst.

Meer dan 15 jaar trouwe dienst

Maar toen verhuisden we naar Malden en maakten we wat andere keuzen voor onze slaapkamer. We namen een laminaatvloer in licht eiken en een brons-kleurig behang aan de muren. Daar pasten blauw-witte nachtkastjes niet zo goed meer bij. We hadden even andere prioriteiten, maar een tijdje geleden ben ik dan toch begonnen met de nachtkastjes weer afschuren en daarna weer opnieuw schilderen. Dit keer in twee kleuren, creme en bruin.

De kastjes zelf gingen snel en makkelijk. Schuren, gronden en schilderen maar. Maar de deurtjes duurden toch wat langer. Randjes en hoekjes schuren ging niet zo makkelijk. En toen ook nog alles randjes en hoekjes gronden en weer een kleurtje geven, en weer een laag en nog maar een laag. En dat allemaal terwijl je ook andere prioriteiten hebt...

Maar dat is nu allemaal voorbij. De kastjes zijn geschilderd, de deurtjes hebben een nieuwe kleur en de deurtjes zijn ook weer gemonteerd. We kunnen weer allerlei spulletjes discreet opbergen in onze slaapkamer.

En zo zijn we ook nog eens heel verantwoord bezig. Sinds 2002 genieten we van twee uitstekende nachtkastjes, die al eens bij iemand anders dienst gedaan hebben. En als ze niet meer bij ons passen, geven we ze een opknapbeurt. We verspillen niks en hebben toch iets moois en praktisch.