Only God Forgives

Ik heb weer een film van Nicolas Winding Refn gezien! En ik vond hem prachtig. Een tijd geleden zag ik al Valhalla Rising en daarna Drive. En nu dan Only God Forgives (2013) heeft weer veel overeenkomsten met de eerdere twee films. Ik denk dat ik over het geheel genomen Valhalla Rising nog de indrukwekkendste van de drie vond. Only God Forgives staat dichter bij Valhalla Rising dan bij Drive, terwijl Drive en Only God Forgives een hoofdrolspeler delen. 

Neonroze betekent niet dat het leuk wordt!

In Only God Forgives spelen Ryan Gosling (Drive, Lars and the Real Girl), Kristin Scott Thomas (Four Weddings and a Funeral en Gosford Park), Vithaya Pansringarm, Yayaying Rhatha Phongam en Tom Burke de hoofdrollen

Spoilers ahoi!

De film begint met zeer naargeestige muziek, die mij ook meteen aan Valhalla Rising deed denken, waar de muziek ook zo een sfeerbepalend onderdeel van de film was. Al snel gaan we naar twee Amerikaanse mannen (Gosling en Burke) die een Muay Thai sporthal/ competitie exploiteren in een Aziatisch land (waarschijnlijk Bangkok, Thailand, hoewel het niet expliciet gezegd wordt). Jonge mannen vechten tegen elkaar, terwijl andere mannen toekijken en sinistere zaakjes van hand tot hand gaan. 

Een van de Amerikaanse mannen (Burke) gaat op zoek naar problemen, doodt daarbij een straatprostituee en dit zet een keten van wraak en weerwraak in gang, waarbij hijzelf ook omkomt. Hierbij raakt ook een politieman Pansringarm) betrokken, die er een geheel eigen idee op na lijkt te houden van wat een gepaste straf voor een misdaad is. 

De andere Amerikaanse man blijkt Julian (Gosling) te zijn, de jongere broer van de vermoorde Amerikaan. Zijn moeder Crystal (Scott Thomas) komt ook over naar Thailand om de wraakneming voor de dood van haar oudste zoon te overzien. Zij is duidelijk een racistisch kreng van de bovenste plank. Ook heeft ze een hele ongezonde relatie met haar zoons. De interactie met Julian is bepaald incestueus en door haar uitspraken impliceert ze dat ze ook een zeer ongezonde relatie met haar oudste, nu vermoordde, zoon had. 

Julian had een vrij goede kijk op het karakter van zijn broer en vindt verdere wraakneming op de vader van het vermoordde meisje niet zinvol. Crystal is dat niet met hem eens en zij wil dat er ook wraak genomen wordt op de politieman, die zich met de zaak is gaan bemoeien. Zij huurt hiervoor verschillende mensen uit de Thaise onderwereld in. 

De politieman blijkt echter van meerdere markten thuis, overleeft de aanslagen en draait de duimschroeven aan bij de criminelen. Zo komt hij Julian en Crystal op het spoor. Ook Julian en Crystal ontkomen niet aan hun straf. 

Intussen heeft Julian continu vreemde dromen. Hij droomt van de politieman, die zijn handen af komt hakken. Hij droomt over bloed dat uit de kraan komt, terwijl hij zijn handen wast. Wanneer hij droomt, of deze visioenen heeft, draagt hij wit. Wanneer hij wakker is draagt hij zwart. Ongetwijfeld symbolisch voor iets, maar ik kan niet goed zeggen voor wat. 

Verder wordt er ook veel aandacht besteedt aan handen. De politieman heeft er een handje van (haha) om ze af te hakken bij criminelen. Julian heeft graag dat zijn prostituee/ vriendin (Phongam) zijn handen vastbindt terwijl zij zichzelf bevredigt (ja, het is zo een soort film). Julian maakt zijn handen tot vuisten en ontspant ze dan weer. 

Er valt ook nog wat te zeggen voor de theorie dat niet Julian de hoofdpersoon is, maar de politieman. Julian is eigenlijk niet meer dan de speelbal van de acties van zijn broer en moeder. Maar de politieman is veel meer een actor in het verhaal. Vanuit zijn optiek is een of andere buitenlander Thaise meisjes aan het doodslaan. Wanneer hij daar paal en perk aan stelt, speelt het criminele element meer op, waardoor hij op een zoektocht moet naar wie hem dood wil hebben. Uiteindelijk komt hij dan uit bij de broer van de eerste slechterik en even later ook bij hun moeder. 

Overeenkomsten

Dit is weer een film waarin er bijna niet gesproken wordt. De hoofdpersoon zegt heel weinig, net als in Drive (Een-oog uit Valhalla Rising zei helemaal niets). Daarnaast valt het geluid vaak weg in scenes waar er heel veel emotie vrij komt, alsof Julian dan volledig onthecht raakt, om met de emoties om te gaan. 

Alle hoofdpersonen hebben een buitengewoon kort lontje (Een-oog had daar misschien nog de meeste reden toe). Wanneer ze worden gedwarsboomd of gefrustreerd raken, slaan ze er niet alleen op, er vallen dan ook daadwerkelijk doden. Julian is in deze misschien nog de uitzondering in dat hij erg agressief wordt, terwijl hem dat niet goed uitkomt. Een-oog en Driver konden ook om het minste of geringste ontploffen, maar waren slim genoeg om daarmee niet hun eigen glazen in te gooien. 

Verder speelt extreem (en af en toe hilarisch) geweld ook weer een grote rol in deze film. De twee broers en hun moeder verdienen hun geld met box-wedstrijden en criminaliteit. Mensen worden links en rechts bruut in elkaar geslagen en gemarteld. Ook de politieman kan er wat van, wanneer hij vindt dat hij te maken heeft met slechterikken.  

Vrouwen spelen in deze film wel een grotere rol dan in Drive of Valhalla Rising. Crystal is eigenlijk de kwade genius van het hele verhaal. Zij leidt het criminele imperium, heeft haar zoons volledig gecorrumpeerd en zet hen aan tot steeds meer misdaden. Ook zijn vrouwen nu heel direct het slachtoffer van geweld. Overal zijn prostituees die moeten meegaan in de (gewelddadige) lusten van mannen om te kunnen overleven. Vaak zijn zij ook slachtoffer van het geweld van mannen. De oudste broer slaat er een bruut dood, maar ook Julian behandelt zijn vriendin/ prostituee als een gebruiksvoorwerp dat zijn woede moet ondergaan wanneer zij een eigen wil blijkt te beschikken.  

In deze film, meer dan in Drive, wordt ook gebruik gemaakt van kleur. Wanneer Julian zich begeeft in de wereld van de criminaliteit is het licht en de decors voornamelijk rood. Wanneer de politieman in beeld komt of er andere zaken gebeuren die met de wet en rechtvaardigheid te maken hebben, is het licht blauw. 

Deze film past zeker wel bij Valhalla Rising en Drive, met de vele overeenkomsten in het verhaal. En ook de manier waarop licht en geluid worden gebruikt om een sfeer te creëren is hetzelfde.